M@rcel & Petr@

We zitten samen in het Theatercafe Figi in Zeist waar we vaker een hapje gaan eten. Ik ben net begonnen aan mijn nieuwe baan bij  Ziggo en heb een introductiedag achter de rug.

"Toch gek", zeg ik tegen Marcel. "ik merk dat ik bij het voorstellen niet meer zeg hoe oud ik ben, en ook mijn burgerlijke staat niet meer noem". "Waarom niet?"; reageert Marcel verbaasd. "Ik heb gewoon geen zin om uitleg te geven hoe mijn prive-situatie in elkaar zit.". "En als we getrouwd zouden zijn?" vraagt Marcel. "Dan denk ik dat ik het wel noem." Intussen wordt het voorgerecht opgediend. "Dan gaan we toch trouwen." zegt Marcel. Door de stoom van de dampende soep kijken we elkaar aan.

Marcel legt zijn hand over de mijne. "Wil je met me trouwen?" klinkt het dan.

Ik onderdruk een giechel. "Ja", zeg ik, maar je moet nog wel op je knieën. "Dat is goed, maar niet hier. Dat doe ik thuis."

Aldus geschiedde. We zijn gelukkig.